روزمرگی های دختری از جنس باد🍃

دیشب آن سالن 200 نفری و راهرویی پر از صندلی و همچنین روی پله ها پر از آدم های جور واجور ده یودند اما جای یکنفر که آرزویش دیدن این صحنه بود خالی بود،بابای عزیزم جایت را کنار خودم خالی نگه داشتم،عالم و آدم با من دعوا کردند که چرا جای خالی را به ما ها که سر پاییم نمیدی؟خودم هم سر پا بودم،ولی دلم نیامد جایت را خالی نگه ندارم!

پ.ن:به امید بازگشتتان با لبخند:)هردویتان را میگویم;)