شنبه ۴ مرداد ۹۹
من نمیدانم یک دیوانه ی واقعی بودن چه حسی دارد،نمی دانم دقیقا به چه چیزی فکر می کنند یا دوست دارند چگونه زندگی کنند،اما یک چیز را خوب می دانم که دیوانگان می خندند!از صمیم قلب،با تمایل تمام،می خندند بی آنکه کوچک ترین غمی را میان صدای خنده شان پنهان کنند،گاهی دلم می خواهد دیوانه باشم و بلند بخندم بی آنکه اهمیتی برای نگاه های دیگران قائل شوم!
دوست دارم لباس بلند زرد رنگی بپوشم و در خیابان ها بدوم و با صدای بلند آنقدر بخندم که گوش تمام غصه های جهان را کر کنم،دلم میخواهد دیوار هارا بشکنم،از هیچ به همه چیز برسم،حرف بزنم آنگونه که کسی نتواند گوش نکند!دوست دارم بر لبه ی کوهی سنگی بایستم و به این فکر کنم که آیا [خود من] دوست دارم که زندگی کنم یا نه!؟
حس می کنم از صدای دیگران کر شده ام،حتی نمیتوانم صدای خودم را هم بشنوم!
