روزمرگی های دختری از جنس باد🍃

I needed you guys

...you were my friends

حس می کنم دارم از حقیقتِ نبودنت فرار می کنم...

چندین بار گفته ام،باز هم می گویم،شب ها غصه ها دیوار می شوند و بر سرم خراب می شوند...دلتنگ پدر هستم...

قبل ها با خود می گفتم قطعا بزرگترین غم زندگیم را قبلا چشیده ام،هیچ چیز بدتر از عذابی همیشگی از خاطره ای فراموش نشدنی نیست،اما زمان به من ثابت کرد هیچ چیز دردناک تر از دلتنگی ای نیست که بدانی پایان پذیر نخواهد بود...

اولین عید بعد از تو،بابای عزیزم،عیدت مبارک:)

جای تو خوب است...برایمان دعا کن که دل ما بس تنگ است

چه بر سر من خواهد آمد

وقتی تنها حامی واقعیم را خدا از من گرفت...

تا امروز از نوشتن درباره اش می ترسیدم،می ترسیدم نوشتن خوابم را واقعی کند.می ترسیدم از اینکه دیگر از خواب بیدار نشوم،اما امروز فهمیدم هیچ خواب وحشتناکی یک هفته طول نمی کشد.خانه ی ما ویران شد،ستون هایش شاید هنوز پابرجا باشد،اما کمر ساکنانش شکسته اند.پدر رفت،شاید خانه ی پدری هست هنوز ولی بی پدر صفا ندارد.

پدر رفت،همانگونه که به بچه ها می گویند:"بابا رفت پیش خدا." می دانم جایش میان آغوش گرم خداست،می دانم حالا دیگر دلش آرام است،می دانم حالا کنار دوستان شهیدش است...اما...دل ما بس برایش تنگ است...خانه بی صدایش صفا ندارد،زندگی بی نگاهش وفا ندارد،خانه بی وجودش ستون ندارد...

غصه هایم را می بلعم،دلتنگی هایم را پشت لبخند هایم پنهان می کنم،مادرم را در آغوش می گیرم تا حس نکند تنهاست.می گوید:"حاجی نباشد من نیستم." می گوییم:"ما که نمرده ایم." اما همه خوب می دانیم انگار جهان برای همه ی ما مرده است...!

دلمان خون است اما می خندیم،چشم هایمان خشک است اما درونمان سیل سیل اشک جاریست.

پدر آنجا حالش خوب است اما دل ما بس برایش تنگ است...